‘’You are so much more than you think you are ‘’

από τη Μαργαρίτα Γουργουρίνη

Αυτό είναι το σενάριο της ομιλίας για την εκδήλωση ᾽᾽I am remarkable’’ της Google πριν από λίγο καιρό. Για μένα, αυτή η ομιλία σημαίνει πολλά, είναι βαθιά προσωπική και είναι η ιστορία μου. Την αφήνω εδώ, στην ελπίδα πως θα βοηθήσει και άλλους, να σκεφτούν διαφορετικά και να δώσει δύναμη να πάρουν αποφάσεις.

Γεια σας. Χαίρομαι τόσο πολύ που είμαι εδώ μαζί σας. Έχω τόσα που θέλω να σας πω.

Είναι περίεργο συναίσθημα. Αυτή τη στιγμή είμαι στο σπίτι μου, στο πιο αγαπημένο μου σημείο, μπροστά από την οθόνη μου. Λίγο πιο κάτω κάθεται ο συντροφος μου και με ακούει. Μπορώ να έχω σκονάκι όλο το κείμενο μου και να μην πάρετε πρέφα. Μπορεί τώρα να είμαι με το βρακι και την παντόφλα και όλοι να είμαστε οκ με αυτο. Νιώθω ήρεμη, αν και αυτή τη στιγμή η Αμαλία μου έχει πει πως εσείς, το ακροατήριο, είστε 500 άτομα. Αν αυτό συνέβαινε στον αναλογικό κόσμο, αν έπρεπε να μπω τώρα σε ένα θέατρο 500 ατόμων, θα ειχα πέσει κάτω ξερή.

Περίεργο πράγμα η τεχνολογία καμια φορά. Σε φέρνει κοντά με τους άλλους, ανύποπτα, ύπουλα, με τρόπους που δεν είχαμε μάθει ως σήμερα. ‘Οταν θα τελειώσει αυτή η μια, μιάμιση ώρα που θα περάσουμε μαζί, θα είστε μαζί μου ακόμα και εγώ με εσας. Ισως καποιοι απο εσας με ακολουθήσετε στα social media, θα βλέπετε τι κάνω ή τι σκέφτομαι. Ίσως εγώ σας ακολουθήσω πίσω. Θα ζώ μέσα σας και εσείς μαζί μου. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με τις παλιές μας αγάπες. Ίσως κάποιο βράδυ ή κάποιο πρωί μου πείτε κάτι, που υπο άλλες συνθήκες δεν θα μου το λέγατε ποτέ. Ίσως γιατί δεν θα είχαμε ποτέ την ευκαιρία ή την πρόσβαση να το κάνουμε αυτό. Να μοιραστούμε τόσοι άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ μας, ιστορίες για εμας.

Προσβαση. Ωραία λέξη ε;

Είναι αρχαία Ελληνική. Πρόσβασις. Σύμφωνα με το λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας, σημαίνει το πλησίασμα, τη προσέγγιση, ό,τι μας φέρνει πιο κοντά. Σημαίνει ακόμα τις γνωριμίες τους ανθρώπους που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να επηρεάσουμε μια κατάσταση.

Αν η τεχνολογία λοιπόν, το ιντερνετ, τα social media μπορούσαν να φορέσουν ένα φούτερ με τη λέξη τους πάνω, αυτή θα ήταν η λέξη πρόσβαση.

Η πρόσβαση είναι λοιπόν μια από τις πιο επαναστατικές έννοιες, αυτή που άλλαξε τον κόσμο που ζούμε σήμερα και τον τρόπο σημερα μπορούμε να επιτυγχανουμε πράγματα. Η τεχνολογία μας έδωσε μια ανυπολόγιστη ακόμα προσβαση, που μέχρι σήμερα αδυνατούμε να καταλάβουμε και να αναλάβουμε πλήρως τα δώρα της και φυσικά τους κινδύνους.

Θα σας πω ένα παράδειγμα.

Ας πουμε αν ήμασταν στο 1996.

Εγώ μόλις θα ενηλικιωνόμουν. Φωτογραφία του εαυτού μου εκείνη την εποχή δεν υπάρχει, καθώς το να βγάλεις φωτογραφία γινόταν με μηχανές μιας χρήσης ή τις πρώτες ψηφιακές και εγώ ένιωθα πολύ άσχημα με το σώμα και πρόσωπο μου για να ποζάρω. Έτσι έμεινα σήμερα χωρίς κανένα φωτογραφικό ντοκουμέντο του εαυτού μου από εκείνη την εποχή.

Η Spice Girls είχαν το νο 1 τραγούδι Wannabe

Και n Toni Braxton με το Making Me High

Άλλο ένα τραγούδι που έκανε σημαντική επιτυχία ήταν αυτό. Είναι από μια Βρετανική μπάντα που λέγεται Space και ο τίτλος λέγεται The Female of the Species. Μια στιγμή να σας το βάλω να το δουμε στο youtube.

Το τραγούδι είναι φόρος τιμής σε ένα στίχο του Kipling “The Female of the Species”, “The female of the species is more deadly than the male᾽᾽ και ο Tommy, o frontman της μπάντας το εγραψε για τον πατέρα του, που πάντα τον κριτίκαρε για τη μουσική που έγραφε. Έτσι έφτιαξε ένα τραγούδι που θύμιζε Perry Como και όλα αυτά που ο πατέρας του θεωρούσε ως ᾽᾽καλή μουσική᾽᾽

Ήταν η εποχή (τη θυμάμαι πολύ καλά) που στα 90s υπήρχε μια μεγάλη νοσταλγία για τα 60s. To τραγούδι είναι νοσταλγικό, μπήκε και στους τίτλους τελους του Austin Powers, βλέπετε εδώ τα κορίτσια είναι χτενισμένα αλα 60s (έτσι όπως το βλέπαμε στα 90’s) και τα αγόρια της Britpοp φορούν fleece μεγάλες μπλουζες.

Σημερα, το 2020, οι 18άρηδες νοσταλγούν τα 90´s και προσπαθουν να ντυθούν όπως εκείνη την εποχή. Νιώθω πως κλείσαμε έναν πλήρη κύκλο από την ενηλικίωση μου.

Αν ο όμως το 1996 ήμουν στα Χανιά και ήθελα να κάνω μια παρόμοια αναφορά, η προσβαση μου θα ήταν περιορισμένη έως αδύνατη. Αν έπρεπε να βρω πληροφορία για ένα τραγούδι του Bacharach της δεκαετίας του 60, θα έπρεπε πρώτα να είμαι αρκετα τυχερή να το βρω κάπου διαθεσιμο σε cd ή σε βινύλιο για να το ακούσω. Μετά θα περιεργαζόμουν το εξώφυλλο του δίσκου μπας και έβρισκα κάποια χρήσιμη πληροφορία. Αν ναι, θα πήγαινα μέχρι τη βιβλιοθήκη, ή κάποιο βιβλιοπωλείο που να πουλαει και κάτι πιο ποπ, μπας και έβρισκα κάτι που να αναφέρει κάτι σχετικά με Bacarach ή με τραγουδιστες στην εποχή του. Αφού έψαχνα και διάβαζα ότι είχα και δεν είχα (που δεν θα χα και παααρα πολλά γιατί ζουσα στην Ελληνική επαρχία) μετα από δύο μήνες πιθανότατα να είχα να σας πω μια παρόμοια ιστορία. Βέβαια, όλα θα άλλαζαν αν ήμουν τυχερή και άκουγα μια καλή ιστορία στο ραδιόφωνο σχετικά με το θέμα, οπότε πιθανότατα να έγραφα στον παραγωγό για να μάθω περισσότερα, και πάλι ξανά στο γνωστό κύκλο εξερεύνησης.

Θα ήμουν βέβαια 18 χρονών και δεν θα ήθελα να σας πω καμία ιστορία, πιθανότατα θα είχα μόνο νεύρα και μοναξιά αλλα τελοσπάντων αυτό είναι άλλο θέμα.

Δεκαοχτώ χρονών στην επαρχία χωρις ιντερνετ δεν είναι πολύ ωραια. Ένιωθα πολύ μόνη μου, μακριά από όλους αυτούς που ήλπιζα πως σκεφτονται και είναι σαν και εμένα. Δεν μπορούσα να έχω πρόσβαση

Για να μείνουμε για λίγο στην προ ιντερνετ εποχη, όταν ήμουν πολύ πιο μικρούλα υπήρχαν τρια πράγματα που μου άρεσαν πάρα πολύ, πάρα πολύ όμως. Το πρώτο ήταν οι μπαλαρίνες και το μπαλέτο, το δεύτερο η ιστορία, το τρίτο οι αεροσυνοδοί. Οι μπαλαρίνες για τα κουστούμια και το χορό, τη μουσική, για το πως έλεγαν αυτές τις ιστορίες με το σώμα τους. Ρούφαγα με πάθος οτιδήποτε είχε σχέση με την ιστορία χαμένων πολιτισμών που ήταν τόσο φινετσατοι, οπως οι Αιγύπτιοι, οι Μινωίτες, οι Μάγια. Οι αεροσυνοδοί γιατι φόραγαν αυτές τις απίθανες στολές και ταξίδευαν συνέχεια, μιλούσαν πολλές γλώσσες, έκαναν ΤΗ ΖΩΑΡΑ με λίγα λόγια (στα μάτια μου πάντα).

Οπότε τι πιο απλό από το να θέλω να γίνω μπαλαρίνα / αρχαιολόγος / αεροσυνοδός. Ήθελα και τα τρία. Και κάθε φορά που το έλεγα, ο κύκλος μου χαμογελούσε και έλεγε πόσο χαριτωμένη και έξυπνη ήμουν. Κανένας δεν μου έλεγε πως αυτό ήταν αδύνατο. Εγώ προχωρούσα στο δρόμο της επιτυχίας, βγάζοντας έξω από το παιχνίδι δεξιότητες που δεν κατείχα. (ας πούμε στα μαθήματα αρμονιου ήμουν σκράπας)

Καθώς μεγάλωνα όμως, αυτό που ο κόσμος έβρισκε ως χαριτωμένο, γινόταν αποτρεπτικό, όχι καλό. Δεν μπορούσα επ᾽ουδενί να είμαι και τα τρία. Ξεκίνησαν οι απαγορεύσεις. Δεν ήμουν αρκετά αδύνατη για μπαλαρίνα, αρκετά όμορφη για αεροσυνοδος. Μου έμεινε η αρχαιολογία που έτσι σκέτη δεν μου ελεγε τιποτα. Δεν είχε καμία πλάκα.

Η εφηβεία μου, πολύ δύσκολη μεσα στην επαρχία, φοβισμένη και μοναχική έβγαλε ορισμένες απαιτήσεις.

Δεν μπορούσα να είμαι παραπάνω από ένα πράγμα.

Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. Επρεπε να βρω ένα πράγμα και αυτό να το παντρευτώ και να το σπουδάσω όχι μια φορά, να συνεχίσω και να πάρω εξειδίκευση πάνω στην εξειδίκευση. Γιατί όπως μου έλεγαν, το μέλλον δεν θα ήταν μόνο πάνω σε ένα πράγμα, αλλά πάνω στην εξειδίκευση πάνω σε αυτό.

Η ζωή μου ήταν καταδικασμένη.

Είμαστε ακόμα στην προ ιντερνετ εποχή — με μεγάλους και συγκεκριμένους κανόνες. Τις περισσότερες φορές καταλαβαίναμε όλοι πως αν ακολουθήσουμε αυτούς τους κανόνες, θα τα καταφέρναμε. Για τις περισσότερες γυναίκες ειδικά, ήταν σαν να μη φεύγαμε ποτέ από το σχολείο.

Αν έπαιρνες πτυχίο, θα έβρισκες δουλεια.

Αν επαιρνες δύο πτυχία, θα έβρισκες καλύτερη δουλεια

Αν επαιρνες τρια πτυχία θα ΕΒΡΙΣΚΕΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ.

Αν έμενες πολλά χρόνια σε μια δουλειά, θα έπαιρνες προαγωγή.

Αν εμενες πολλά πολλά πολλά χρόνια σε μια δουλεια θα έπαιρνες συνταξη.

Και αυτό δεν σταματούσε ποτε.

Ετσι η επαγγελματική μας επιτυχία εξασφαλιζόταν από τα εξής. Πτυχίο. Ποιότητα πτυχίου. Προϋπηρεσία. Ποιότητα προϋπηρεσίας. Ποσοτητα προϋπηρεσίας.

Τα βιογραφικά μας γινόντουσαν ένα μεγάλος σχολικός έλεγχος που βαθμολογούμασταν βασει αυτων των δυνατοτητων.

Βαθμολογούμασταν πάντα βασει κατορθωμάτων. Περισσότερα, καλύτερα.

Μερικοι απο εμας τα κατάφερναν, άλλοι όχι και τόσο. Και κάποιοι απο εμας ένιωθαν πως αποτύγχαναν συνέχεια εξαιτίας του. Εγώ ήμουν ένας από αυτούς.

Στην προ ιντερνετ εποχη, η προσβαση ήταν προνόμιο λίγων. Γινόταν επαγγελμα. Και η ιστορία σου, δεν σου άνηκε σχεδόν ποτέ. Δημιουργήσαμε ψεύτικες ιστορίες, σενάρια, που ήθελε ο κόσμος, για να δημιουργήσουμε ζήτηση. Φτιάχναμε βιογραφικά που μας έδειχναν άλλους ανθρώπους.

Και ενώ απαιτούσαμε από τους εαυτούς μας να έχουν ρομποτική διάθεση στη δουλειά και διάφορα ῾῾χομπυ῾῾ ᾽᾽έξω από τη δουλειά᾽᾽ (με λίγα λόγια φτιάξαμε ένα τέλειο κουτί που θεωρούσαμε νορμάλ να μπαίνουμε μέσα να δουλεύουμε σε κάτι που πιθανότατα δεν μας αρέσει και να βγαίνουμε αλώβητοι από αυτό) . Την ίδια στιγμή όμως, δεν σταματήσαμε ποτέ να βλέπουμε ταινίες και να διαβάζουμε βιβλία που μας έφερναν δάκρυα στα μάτια, καθώς βλέπαμε τη σκληρή δουλεια του ήρωα να φτάσει κάπου. Καθώς νιώθαμε το δρόμο του, θέλαμε να πετύχει, καταλαβαίναμε την αποτυχία. Καταλαβαίναμε πως ήταν σπουδαίος καθώς ήταν διαφορετικός. Στο dirty dancing ας πουμε, ζήσαμε ένα αξέχαστο ζευγάρι γιατί ο ένας ήταν ένα λαϊκό παιδί με ταλέντο και η άλλη ήταν μια πιτσιρίκα με γνώση και τσαγανό. Υπήρχαν ένα σωρό παράγοντες που παρακολουθούσαμε για αυτούς και μας έκαναν να τους ερωτευόμαστε ακόμα περισσότερο. Εκείνη ας πουμε δεν ήταν υπόδειγμα θηλυκότητας, δεν έκανε θηλυκά πράγματα, ήταν βαθιά άμπαλη, φορούσε πάντα κάτι ίσια keds. Εκείνη έγινε γυναίκα, ενήλικας, μέσα από το χορό. Έγινε για αυτήν ένα πτυχίο, μια στιγμή που την όρισε για πάντα σε αυτό που θα γινόταν στο μέλλον.

Αν στην προ ιντερνετ η ίδια παρουσίαζε το βιογραφικό της, δεν θα την προσλάμβανε κανένας. Αν έβαζε στο βιογραφικό της πως κερδισε το βραβειο χορού πάλι πιθανότατα δεν θα εντυπωσίαζε.

Σκεφτείτε όμως αυτο. Αν η Baby είχε ινσταγκραμ σήμερα, θα απαιτούσαμε να δούμε όλες τις πτυχές της ιστορίας της, σωστά; Όχι μόνο στο τέλος που την πιάνει ο Σουειζι. Αλλά και τότε που έπεσαν στο νερό, στορις με όλες τις πρόβες που δεν τα καταφερνε, μια φωτογραφία από την πρώτη φορά που πήγε στο χορό, σελφις που άμπαλη προσπαθεί να βάλει περούκα, σωστά; Θα την αγαπούσαμε και θα τη θέλαμε ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ. Αν κάποιος της έλεγε ᾽῾Baby, ντροπή δεν πρεπει να βάζεις φωτογραφίες που δεν είναι τέλεια η πόζα σου ή δεν έχεις πετύχει το χορευτικό, ή τελοσπάντων γιατί βάζεις φωτογραφίες με το χορευτικό ΑΦΟΥ ΕΙΣΑΙ ΣΟΒΑΡΗ ΚΟΠΕΛΑ;᾽᾽ δεν θα ήμασταν έξαλλες; Θα ήμασταν.

Αυτή είναι η μετα ιντερνετ εποχή. Η εποχή που η πρόσβαση, μας έκανε να αναζητούμε τη διαφάνεια στην ιστορία παντου. Όχι μόνο σε ένα σινεμα, σε ένα βιβλίο. Και για αυτό γιατί χωρίς να το καταλάβουμε καλά καλά, ήμασταν σε θέση να κατακτήσουμε την ιστορία μας.

Ελάτε και πείτε μου τώρα, γιατί ενώ συμφωνούμε ολοι σε αυτό, συνεχίζουμε οι περισσότεροι από εμας να αντιμετωπίζουμε τα social σαν αριστοκράτες που ποζάρουν για το πορτραίτο τους στο ζωγράφο που έχουν πληρώσει. Άτεγκτοι, απρόσιτοι, ᾽᾽τέλειοι᾽᾽. Σχεδόν ψεύτικοι.

Ειπαμε τα στανταρτς ήταν συγκεκριμένα. Τα στανταρτς ήταν σαφή. Οι οδηγίες ήταν απλές για πάρα πολλά χρόνια και μάθαμε να ζούμε μέσα σε αυτά.

Για να γυρίσουμε σε μένα και στη δική μου ιστορία. Θα το πω, μου αρέσει η περιπέτεια. Για αυτό και βρέθηκα σε συνθήκες να πρέπει να δουλέψω οποιαδήποτε δουλειά διαθέσιμη για να επιβιώσω και καθώς συνέβαινε αυτό, και εγώ πήγαινα από τη μια δουλειά, ή σπουδή στην άλλη μαθαίνοντας, κανένας δεν με επιβράβευε για αυτό. Αντίθετα άκουσα πολλές φορές, πως δεν έχω προϋπηρεσία, εξειδίκευση όλα τα παραπάνω. Θα είμαι πολύ ειλικρινής. Οι περισσότερες δουλειές, αιτήσεις για θέσεις με απέρριπταν. Για να σας δώσω να καταλάβετε, αυτή είναι μια πρόχειρη λίστα που έκανα χθες με τις δουλειές που έχω κάνει από το 1996 και μετά

Εγώ συνέχιζα τη ζωή μου νιώθοντας ενοχές που κάνω τόσα διαφορετικά. Νιώθοντας άσχημα για αυτό, χωρίς να ξέρω να το εξηγήσω. Για πολλά, πάρα πολλά χρόνια, θεωρούσα τον εαυτό μου ανάξιο, επειδή δεν μπορούσε να μπει στα κουτιά που πιστευα πως έπρεπε να μπω.

Οπότε εγώ, όταν μπήκα στα social όχι για να δείξω πόσο #ilovemyjob ή τα πτυχία μου, ή τελοσπάντων ότι είχα. Μπήκα γιατι ένιωθα πολύ μόνη. Και καθώς μπήκα και ήθελα πολύ, πάρα πολύ να συνδεθώ με άλλους για να μη νιώθω τόσο μόνη, ξεκίνησα να γράφω, αφού τα κουτσοκατάφερνα με τις λέξεις. Έγραφα ότι σκεφτόμουν και αυτά που ήξερα, και αυτά που μου άρεσαν. Η πεποιθηση πως τότε, πριν από 15 χρόνια το ιντερνετ ήταν ένας ασφαλής τόπος που δεν έπρεπε να αποδείξω τίποτα και να φτιάξω πράγματα για μένα, μου έδωσε μεγάλη ελευθερία. Και καθώς έγραφα και έβρισκα ανθρώπους που διάβαζαν αυτά που έγραφα και εγώ έβλεπα τα δικά τους, και ένιωθα λιγότερο μόνη, κατάλαβα πως από εδώ και στο εξής, αυτό ήταν το γραφείο μου. Αν έπρεπε να πηγαίνω κάθε μέρα και να ασχολιέμαι με κάτι, αυτό ήταν το ιντερνετ. Άλλωστε είχα απεριόριστη πρόσβαση σε ότι ήθελα να μάθω. Ήταν και είναι ο παραδεισος μου.

Από εκεί και πέρα, οτιδήποτε έφτιαξα επαγγελματικά, το έκανα γιατί ήμουν στο ίντερνετ κάθε μέρα και συμμετείχα. Βρήκα δουλειά σε διαφημιστική, που δεν θα είχα κανένα πτυχίο και πρόσβαση για αυτό, επειδή έφτιαξα ένα προτζεκτ και άρεσε στον κόσμο. Βρήκα το cosmopolitan γιατί η ομάδα τότε με ήξερε λόγω αυτού του πρότζεκτ, Οι άνθρωποι άρχισαν να μιλάνε για μένα γιατί εγώ έφτιαχνα πράγματα και μιλαγα για πράγματα που μου αρέσουν και έδειχνα άλλα τόσα που έβρισκα.

Συνέχιζα όμως όλα αυτά να τα κάνω με ενοχή.

Και θα με ρωτήσετε τώρα. Πότε σταμάτησε η ενοχή;

Όταν χωρίς να το ξέρω, μπήκα σε καραντίνα πριν από όλους μας. Όταν πριν από δύο χρόνια άφησα τη σταθερή δουλειά μου, με μια πολύ ασαφή ιδέα του τι θέλω να κάνω στο own your story. Και αφού ακόμα και τότε, πήγα να ακολουθήσω τους φόβους μου και όχι το θέλω μου, αφού έμεινα κλεισμένη στο σπίτι να δουλεύω, με πολύ μικρό εισόδημα και ετοιμη να πατήσω play σε λίστα της Μαρινέλλας και να απελπίζομαι, μια μέρα η κομμώτρια μου ειπε.

‘’ Και τι σε νοιάζει; Και στο σουπερμαρκετ ταμίας να πας να δουλέψεις τώρα, θα είσαι η πιο γκλαμουρους. Πάλι θα αλλάξεις το παιχνίδι᾽᾽

Δεν ξέρω τι επιφοίτηση μου ήρθε εκείνη τη στιγμή. Δεν ξέρω τι συνέβη ακριβώς, πέρα από το ό,τι είχα καταλάβει τα πάντα. Μπορώ να κάνω ότι θέλω, βάσει όλων αυτών που ειμαι.

Οπότε όταν τον Ιανουάριο ξεκίνησα να κάνω trainings είχα ένα βασικό στόχο. Να βοηθήσω όσους περισσότερους μικρούς επιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες μπορούσα, να χρησιμοποιήσουν τα social media για τη δουλεια τους με τον καλύτερο, δυνατό, αληθινό τρόπο. Γιατί; Γιατί ήμουν ελεύθερος επαγγελματίας μια ζωή. Γιατι η ραχοκοκαλιά της Ελλάδας είμαστε εμείς. Γιατί δεν είχαν budget να απευθυνθούν σε διαφημιστικές, ούτε υπάρχουν προγράμματα για αυτούς. Γιατι ήξερα, ήμουν σίγουρη για πρώτη φορά πως η σύνδεση με το κοινό που σου αξίζει, συμβαίνει όταν δείχνεις το δρόμο για να καταφέρεις, και όλα τα πράγματα που παραλληλα έχεις ζήσει ή κάνεις και σε κάνουν μοναδικό στην υπηρεσία ή το προϊόν που δίνεις στο κοινό.

Από τον Ιανουάριο του 2020 μέχρι και σήμερα, έχω εκπαιδεύσει απο ατομικά σε ομαδικά πάνω από 50 άτομα.

Ξέρετε ποιο ήταν το πράγμα που μου ζητούσαν περισσότερο; Πως θα είναι καλοί σε ένα μόνο πράγμα. Πως θα διαλέξουν αυτό το πράγμα. Πως θα γίνουν αυτό το πράγμα. Έβλεπα σε αυτούς κάθε φορά, εμένα. Και κάθε φορά, αυτό, λίγο, το αλλαζα.

Γιατι ανταμείβουμε τις ιστορίες. Τις μεγάλες, πολύχρωμες ιστορίες. Αυτές που είμαστε όλοι μας. Και αυτοί που δεν τις καταλαβαίνουν, ή δεν τις θέλουν πολύ απλά, δεν είναι το κοινό μας.

Θέλω λίγο να σταθώ και να μιλήσω σε όλες σας, και να σας πω για κάτι πολύ σημαντικό, για το πόσο σημαντική είναι αυτή η στιγμή του χρόνου που ζούμε. Δεν έχουμε ξαναζήσει άλλη εποχή σαν και αυτή σαν γυναίκες. Είμαστε στη στιγμή που έχουμε την πρώτη αντιπρόεδρο Ηνωμένων Πολιτειών. Καλούμαστε πια όχι για συνεισφέρουμε, ή για να οργανώσουμε παλιά συστήματα, τώρα είμαστε εμείς που θα οδηγήσουμε. Εμείς που είμαστε τώρα, σε αυτή την εποχή θα φτιάξουμε τη μετάβαση. Εμείς ήρθαμε στον κόσμο για να φτιάξουμε τη μετάβαση. Θέλω να πάρετε μια βαθιά ανάσα και να το σκεφτείτε. Μετάβαση.

Είμαστε ακόμα σε μια χρονική στιγμή, που η κάθε μια από εμας έχει πρόσβαση και χώρο να μιλήσει. Απο τη στιγμή που έχεις ένα social media account, έχεις τη δυνατότητα να μιλήσεις, και να ακουστείς. Έχεις το μέσο να δείξεις και να πεις όλα τα απόλυτα παράλογα, και δυνατά συνδεδεμένα που φτιάχνουν εσένα, μοναδικά εσένα. Μπορείς να αφήσεις όλους τους κανονες πίσω και να γίνεις ότι θέλεις, και μετά αν δεν σου αρέσει να γίνεις από την αρχή κάτι άλλο. Αν ακολουθήσεις τα θέλω σου και όχι τους φόβους σου, αν αποφασίσεις να αφήσεις το δικό σου αποτύπωμα της ανθρώπινης εμπειρίας πάνω σε αυτό τον πλανήτη θα μας βοηθήσεις όλους να φτιάξουμε το πρωτότυπο, το πρώτο μανιουαλ αλλαγής. Και πως γίνονται οι αλλαγές; Με φοβερές ιστορίες; Και πως γίνονται οι φοβερές ιστορίες; Με το να τις ζεις, να τις δημιουργείς, και να μοιράζεσαι αυτό το μονοπάτι της ανακάλυψης με τους γύρω σου.

Για πρώτη φορά, έχουμε την πρόσβαση.Είσαι τόσα περισσότερα από αυτά που σου είπαν πως πρέπει να είσαι.

Θέλω να το κρατήσετε για μια στιγμή όλο αυτό μέσα σας. Θέλω να πάρουμε μια βαθιά ανάσα μαζί και να το σκεφτούμε. Μετά, όταν κλείσουμε θέλω να πάρετε μια σελίδα από το σημειωματάριο σας, και να σημειώσετε όλα αυτά που είστε εσείς και σας αρέσουν. Όλα επιτρέπονται. Από τους λαχανοντολμάδες, μέχρι τα καλοκαιρινά απογεύματα, τον Φεντερίκο Φελλινι, την Τζέην Εύρ, μια ταινία του Φινος Φιλμ, τον ή την συντροφο σας, το κατοικίδιο σας. Θέλω να τα γράψετε όλα. Και μετά να τα κοιτάξετε καλα. Και να με ακούσετε να σας λεω, πως δεν υπάρχει καμία άλλη, καμία, που να είναι όλα αυτά μαζί, αυτός ο υπέροχος, παραλογος συνδυασμός. Κανένας. Σκεφτείτε τώρα πως έχετε το δικό σας κανάλι για να τα μοιραστείτε με τον κόσμο, πως ο κόσμος δεν ξέρει τίποτα για εσας ακόμα και αυτα που θέλετε να κάνετε και θα κάνετε. Και πως ήρθε η ώρα να το κάνετε. Γιατί όσο το κάνετε, το ιντερνετ έχει μια μαγική δύναμη να στέλνει τα μηνύματα του στους κατάλληλους ανθρώπους. Και θα τους βρείτε και θα σας βρουν. Θα δείτε, σας το υπόσχομαι